การค้าสัตว์ป่ามีความเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับการระบาดของโรค มาช้านาน มันเกี่ยวข้องกับการแพร่ระบาดของโรคซาร์สในปี 2545 อีโบลาในปี 2556 และตอนนี้ในไวรัสโคโรนา COVID-19 เพื่อตอบสนองต่อการระบาดของโควิด-19 จีนได้สั่งห้ามการเพาะเลี้ยงสัตว์ป่าหลายชนิด อย่างไม่แน่นอน ความเคลื่อนไหวดังกล่าวได้รับการเฉลิมฉลองจากประชาคมนานาชาติมากมาย แต่งานของเราในเอเชียในช่วงสิบปีที่ผ่านมาบอกเล่าเรื่องราวที่แตกต่างออกไป การห้ามฟาร์มงูที่
ถูกต้องตามกฎหมายอาจพิสูจน์ได้ว่าเป็นการต่อต้านการปราบปรามโรค
แม้ว่างูจะเป็นผู้ต้องสงสัยแต่เนิ่นๆ ว่าเป็นแหล่งของไวรัสอู่ฮั่น แต่สัตว์เลื้อยคลานไม่เคยเชื่อมโยงกับโรคติดเชื้อ สิบอันดับแรกขององค์การอนามัยโลกซึ่งเป็นภัยคุกคามที่ร้ายแรงที่สุดของโรคระบาดเหตุผลหนึ่งตรงไปตรงมา งูเป็นสัตว์เลือดเย็น (เรียกถูกว่า “ectothermic”) และมีสรีรวิทยาที่แตกต่างจากมนุษย์มาก ไวรัสร่วมกันพัฒนาความสัมพันธ์เฉพาะ ทาง กับโฮสต์ของพวกมัน และมักจะมีความจำเพาะต่อสปีชีส์
ในบางครั้ง การกลายพันธุ์โดยบังเอิญอาจทำให้ไวรัสสามารถแพร่เชื้อไปยังสปีชีส์อื่นได้ แต่ยิ่งโฮสต์เก่าและใหม่ต่างกันมากเท่าใด โอกาสที่จะเป็นเช่นนั้นก็น้อยลงเท่านั้น เมื่อเปรียบเทียบกับการแพร่เชื้อระหว่างสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม หรือแม้แต่จากนกสู่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ความน่าจะเป็นที่ไวรัสจะข้ามจากสัตว์เลื้อยคลานเลือดเย็นไปยังมนุษย์เลือดอุ่นนั้นห่างไกล
ในบางพื้นที่ของเอเชียที่มีการระบาดของไวรัสชนิด H5N1 เช่น ไข้หวัดนกและไข้หวัดหมู เกษตรกรผู้เลี้ยงงูหลายร้อยราย พึ่งพาโปรตีนเหลือใช้ เช่น เนื้อหมูและผลพลอยได้จากสัตว์ปีกเป็นอาหาร
การระบาดของโรคมักสร้างความหายนะให้กับอุตสาหกรรมปศุสัตว์ทั่วไป แต่ไม่เคยเกิดขึ้นกับการเลี้ยงงูตามความรู้ของเรา ในบริบทนี้ สัตว์เลื้อยคลานเป็นอุปสรรคทางชีวภาพตามธรรมชาติต่อโรคไวรัสช่วยให้เกษตรกรสามารถสร้างความยืดหยุ่นทางการเงินผ่านความหลากหลายลดความเสี่ยงมากมายที่เกี่ยวข้องกับการเพาะเลี้ยงปศุสัตว์เชิงเดี่ยว
การเลี้ยงงูเชิงพาณิชย์ได้พัฒนาอย่างรวดเร็วในจีน ฟาร์มทดลองแห่งแรกก่อตั้งขึ้นในปี 2550; ภายในปี 2019 อุตสาหกรรมกำลังผลิตโปรตีนคุณภาพสูงในปริมาณมาก
งูบางชนิดมีลักษณะทางเกษตรกรรมที่เป็นที่ต้องการอย่างมาก ได้แก่ การเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว การสุกแก่เร็ว และการสืบพันธุ์อย่างรวดเร็ว พวกเขาค่อนข้างเรียบง่ายทางความคิด และไม่ประสบกับ
ความเครียดทางพฤติกรรมที่ซับซ้อนซึ่งพบได้ในนกและสัตว์เลี้ยงลูก
ด้วยนมจำนวนมากที่ถูกขังอยู่ในกรง หลายแห่งเป็นกึ่งต้นไม้ ใช้เวลาอยู่บนต้นไม้ ทำให้ฟาร์มสามารถเพิ่มพื้นที่ว่างได้สูงสุด พวกเขาต้องการอาหารที่มีโปรตีนสูง แต่เนื่องจากความต้องการเมตาบอลิซึมของเลือดเย็นนั้นต่ำมาก (น้อยกว่า 10% ของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่มีขนาดใกล้เคียงกัน) อาหารจึงสามารถนำไปสู่การเจริญเติบโตได้โดยตรง ประสิทธิภาพพลังงานส่วนใหญ่ทำได้โดยการใช้พลังงานแสงอาทิตย์ (เช่น อาบแดด) เพื่อขับเคลื่อนกระบวนการเมแทบอลิซึม และระบบย่อยอาหาร อันทรงพลัง ที่สามารถทำลายกระดูกได้
หมายความว่าพวกมันผลิตของเสียทางชีวภาพและก๊าซเรือนกระจกในปริมาณต่ำ และต้องการน้ำจืดน้อยที่สุด ฟาร์มงูของจีนอาศัยแหล่งอาหารหลัก 2 แหล่ง ได้แก่ โปรตีนเหลือทิ้งจากห่วงโซ่อาหารทางการเกษตร และเหยื่อตามธรรมชาติ เช่น หนูที่เก็บเกี่ยว
ซึ่งหมายความว่าพวกมันจะรีไซเคิลของเสียทางการเกษตรและควบคุมสัตว์ฟันแทะ ที่มีความสำคัญทางเศรษฐกิจ สรีรวิทยาของสัตว์เลือดเย็นช่วยให้พวกมันสามารถอยู่รอดได้เป็นเวลานานโดยไม่มีอาหารและน้ำ ซึ่งนานกว่าสัตว์เลือดอุ่นที่มีขนาดใกล้เคียงกัน
สิ่งนี้ช่วยให้เกษตรกรสามารถใช้ประโยชน์จากความอุดมสมบูรณ์ตามฤดูกาลได้อย่างมีประสิทธิภาพในช่วงเวลาที่มีความอุดมสมบูรณ์ และลดขนาดปัจจัยการผลิตในช่วงเวลาที่ข้าวยากหมากแพง
การเลี้ยงงูจึงเป็นการดำรงชีพที่ฟื้นตัวได้เมื่อเผชิญกับความผันผวนทางเศรษฐกิจและการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่รุนแรง คงเป็นเรื่องน่าเสียดายหากความกังวลเกี่ยวกับไวรัสโคโรนาทำให้อุตสาหกรรมที่ไม่น่าจะเป็นปัญหาหายไป แต่อาจเป็นทางออกที่ดี
การพัฒนาตัวละครอย่างรอบคอบช่วยให้เราเข้าใจความซับซ้อนของชีวิตแต่ละคน ทุกคนที่ศูนย์กักกันกำลังวิ่งหนีจากบางสิ่งหรือบางคน โซฟีกำลังหนีจากลัทธิหลอกลวง ผู้ลี้ภัยชาวอัฟกันกำลังหลบหนีจากความรุนแรงในบ้านเกิดของเขา นอกจากนี้เรายังได้เรียนรู้ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและเจ้าหน้าที่กรมตรวจคนเข้าเมืองกำลังวิ่งหนีจากบางสิ่งเช่นกัน
แม้ว่าธีมดังกล่าวจะใช้เพื่อทำให้ทุกคนมีมนุษยธรรม แต่บางครั้งก็ทำให้ประสบการณ์ในคุกเป็นเรื่องเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม พลังที่แท้จริงของซีรีส์นี้คือวิธีที่ซีรีส์ใช้ผู้คนที่ “เหมือนเรา” เป็นม้าโทรจันเพื่อเปิดโปงการเหยียดเชื้อชาติ การกีดกันทางเพศ การเหยียดเพศ การเกลียดผู้หญิง ความผิดปกติ และความรุนแรงของระบบเรือนจำเอกชนที่ใช้นโยบายการทารุณกรรมสถาบัน
ความทุกข์ทรมานของโซฟีทำให้เรามีหน้าต่างสู่โลกดิสโทเปียที่อาศัยอยู่โดย “คนนอกคอก” เช่น ผู้ขอลี้ภัย ซึ่งรัฐบาลของเราพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหยุดยั้งไม่ให้เรามองเห็น ความเจ็บป่วยทางจิตเป็นข้อห้ามที่ยากต่อการเผยแพร่สู่สาธารณะ แต่คนไร้สัญชาติต้องรับมือกับการแสวงหาผลประโยชน์จากโซฟีโดยผู้นำลัทธิผู้ชั่วร้ายที่ทำลายจิตวิญญาณของเธอ ซีรีส์นี้ยังเผยให้เห็นความใจแคบของเจ้าหน้าที่ที่ไม่ใส่ใจ
ในช่วงกลางของซีรีส์ ข้อความที่ว่าทุกคนถูกประนีประนอมและไม่มีใครไม่มีมลทินชัดเจน ทุกคนดูเหมือนจะโกหกในระดับหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นเรื่องของตัวเองเท่านั้น คำโกหกนั้นประกอบขึ้นด้วยความรุนแรงที่รัฐลงโทษและคำโกหกที่สร้างความเสียหายและเสื่อมเสียต่อทุกคนที่เข้ามาในวงโคจรของมัน
